Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2012

τελετουργούν... τελετουργούμε;

Η σύγχρονη ιατρική έχει φορέσει την πανίσχυρη πανοπλία της τεχνολογίας. Βασίζεται σε υπερσύγχρονες απεικονιστικές μεθόδους και αναλυτές της χημείας του σώματος.
 Ο ανθρώπινος οργανισμός και οι λειτουργίες του μεταφράζονται σε απόλυτες και σχετικές τιμές και διαγράμματα.

Η σύγχρονη ιατρική έχει απαλλαγεί εδώ και χρόνια από δεισιδαιμονίες, από επικλήσεις στους θεούς και τα πνεύματα και κυρίως από τελετουργίες. Έτσι διακηρύσσει τουλάχιστον.
 Είναι έτσι όμως; Πάμε λίγο πίσω.

Οι «μάγοι» στις φυλές των ινδιάνων, οι σαμάνοι θεραπευτές, οι αρχιερείς των ναών του Ασκληπιού είχαν κάτι κοινό: Τελετουργίες! 


Ασκούσαν τη θεραπευτική τους τέχνη βασιζόμενοι στις τελετουργίες και την πίστη των ασθενών στο μεγάλο πνεύμα, στο θεό της ιατρικής, στα πνεύματα προστάτες, κ.ο.κ.
 Η εκφορά ακατάληπτων για τον ασθενή λέξεων, τόνιζε το μυστήριο της τελετουργίας και το δέος για τον θεραπευτή.
Επικουρικά, χρησιμοποιούσαν βότανα και κρυφές συνταγές, αρώματα, φωτιά, τον ήλιο ή το σκοτάδι και τη δίαιτα ή τη νηστεία κατά περίπτωση.


Tα μεγάλα μυστικά της θεραπείας όμως, τα κρατούσε επτασφράγιστα ο αρχιερέας ή ο μάγος. Κανείς άλλος δεν ήξερε και δεν έπρεπε να ξέρει. Μόνο με άλλους αρχιερείς ή μάγους μπορούσε να συνδιαλέγεται.

Ο ασθενής από τη στιγμή που θα εισέλθει σε ναό ή στη σκηνή του μάγου, παύει να έχει την ευθύνη του εαυτού του. Αφήνεται στα χέρια του αρχιερέα ή του μάγου και στις δυνάμεις των θεών ή των πνευμάτων.
Δε ρωτάει. Υπακούει.
Υπακούει μόνο στις εντολές του θεού ή του πνεύματος δια στόματος αρχιερέως ή μάγου.
Και όλη αυτή η διαδικασία, ναι, λειτουργούσε θεραπευτικά.
Το πώς και το γιατί – αν υποθέσουμε οτι μπορούν να υπάρξουν σαφείς απαντήσεις - δεν είναι του παρόντος να αναφερθώ.

Μα γιατί τα λέω όλα αυτά αφού το σήμερα δεν έχει καμιά σχέση με το τότε; ΄Η μήπως έχει;

 Από τη στιγμή της εισαγωγής σε ένα νοσοκομείο, ο πολίτης παύει να έχει οποιονδήποτε έλεγχο του εαυτού του. 

Από την περιβολή , που πρέπει να παραπέμπει σε κρεβάτι (πιζάμες), τη θέση του όταν μιλά στο γιατρό - πρέπει να είναι ξαπλωμένος, ακόμα και αν δεν συντρέχει κανένας λόγος - και όχι στο ίδιο ύψος μαζί του, τον τρόπο που τον αντιμετωπίζουν, έως και τις ώρες ύπνου και έγερσης.
Ο γιατρός στην επισκεψή του συνήθως απλώς ανακοινώνει με λίγα λόγια το τι θα κάνει και - ακόμα και γι αυτά τα λίγα λόγια που θα  πει - χρησιμοποιεί αυστηρά ιατρική ορολογία – ακατάληπτη για τον πολίτη που ήδη έχει καταγραφεί στις συμπεριφορές ως ασθενής – και που ποτέ δεν θα χρησιμοποιούσε μιλώντας σε συναδέλφους του γιατρούς.

Τα μυστικά της θεραπευτικής του τέχνης μπορεί να τα συζητάει μόνο με άλλους γιατρούς και αν ο πολίτης-ασθενής είναι παρών, συνήθως πρόκειται για ψιθύρους και ύφος που δίνουν την εντύπωση επτασφράγιστων μυστικών. 

Αν ο ίδιος ή οι συνοδοί του έχουν απορίες για την κατάσταση ή για τις επιλογές θεραπευτικής αγωγής, πολύ σπάνια τις εκφράζουν με μια ανεξήγητη αίσθηση ότι θα προσβάλλουν τον μάγο-ιερέα-θεραπευτή-γιατρό και αυτό θα προκαλέσει το θυμό του, με τον οποίο νιώθουν αδύναμοι να “συναντηθούν”. 

Το δέος του πολίτη για όσα δεν καταλαβαίνει, συμπαρασύρει και την πίστη του για τη θεραπεία. Αφήνεται ολοκληρωτικά στα χέρια των θεραπευτών και απλώς υπακούει.

Πάρα πολλές από τις διαδικασίες της σύγχρονης ιατρικής παραπέμπουν σε τελετουργίες. Από τα χρώματα (λευκό παντού, γιατί άραγε;), τις συνθήκες υγιεινής, τη γλώσσα και την ορολογία, τον τρόπο συμπεριφοράς, τις στάσεις του σώματος και πλήθος άλλων λεπτομερειών που καλύπτουν όλο το φάσμα των ιατρικών υπηρεσιών.

Το θέμα δεν είναι να μην υπάρχουν.
Στο παρελθόν όλα αυτά λειτουργούσαν. Το πιθανότερο είναι ότι λειτουργούν και σήμερα.
Η πίστη μας στην «επιστήμη» και η εμπιστοσύνη μας στον γιατρό-θεραπευτή, αυξάνει τις πιθανότητες ίασης.

Το δικό μου ζητούμενο σε όλα αυτά είναι να έχω το δικαίωμα στη γνώση και τη δυνατότητα επιλογής της θεραπευτικής αγωγής για το σώμα μου. Για να έχω αυτή τη δυνατότητα πρέπει η γνώση να είναι προσβάσιμη και κατανοητή και όχι ακατάληπτη. 
 
Η «ακατάληπτη» αυτή γλώσσα, που χρησιμοποιεί αυτός που έχει την πρόθεση να με θεραπεύσει, αφορά το σώμα μου και τις λειτουργίες του.
Το Μυστήριο της ζωής δεν είναι μυστικό. Το ζούμε όλοι με κάθε ανάσα.
Πως όμως αυτή η ανάρτηση συνδέεται με τη Ρεφλεξολογία; Σε τι σκέψεις μπορεί να οδηγήσει αυτός ο προβληματισμός για τις τελετουργίες; 

 Υ.Γ. Η καταγραφή αυτή δεν έχει σκοπό να κρίνει την ορθότητα ή όχι του τρόπου λειτουργίας των υπηρεσιών υγείας και των λειτουργών της. 
 
Το ζητούμενό μου είναι η άλλη ματιά σε όλα αυτά που - για κάποιο λόγο - μάθαμε να θεωρούμε αδιαμφισβήτητα ή μη προσβάσιμα.  

Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2012

νοτιάδες των λαών...


Σας θυμίζει κατι ο τίτλος; Δικαίως!

Οι νοτιάδες που πνέουν αυτό τον καιρό θα έχουν τις επιπτώσεις τους οι οποίες είναι μαζικές και διόλου ευκαταφρόνητες.


Ήδη άρχισα να ακούω παντού γύρω μου για πόνους στη μέση, στα γόνατα, τις αρθρώσεις, για δυσκολία στην αναπνοή, για καταρροή, για βαρύ κεφάλι, για ατονία και πολλά άλλα.

Έτσι είπα να δούμε το θέμα των νοτιάδων σε βάθος… χρόνου!

Παραθέτω ένα μέρος από το άρθρο του Καθηγητή Γ.Κ.Τούντα με θέμα “Οι περιβαλλοντικοί κίνδυνοι για την υγεία ή όταν η φύση εκδικείται"  (ολόκληρο το άρθρο)
Το γεγονός αυτό (η θερμοκρασιακή αύξηση και, οι συνακόλουθες κλιματικές αλλαγές που θα προκαλέσει) φαίνεται ότι θα επηρεάσει άμεσα τα αστικά κέντρα της Μεσογείου όπως η Αθήνα, όπου λόγω της υπερθέρμανσης του πλανήτη περιμένουμε ότι θα πολλαπλασιαστούν οι περίοδοι με θερμοκρασίες υψηλότερες του κανονικού, αυξημένη ρύπανση και υψηλά επίπεδα υγρασίας.
Σε πρόσφατη μάλιστα έρευνα που κάναμε με συναδέλφους από την Ιατρική Σχολή της Αθήνας και το πανεπιστήμιο των Ιωαννίνων, διαπιστώσαμε ότι στις τρεις αυτές παραμέτρους θα πρέπει να προσθέσουμε την επιβάρυνση που προκαλούν οι νότιοι άνεμοι, οι οποίοι όπως αποδείξαμε δρουν σαν ένας ανεξάρτητος παράγοντας που αυξάνει επίσης τη θνησιμότητα.
Το συμπέρασμα αυτό έρχεται να δείξει ότι η ανθρώπινη υγεία βρίσκεται σε μία περίπλοκη ισορροπία με το ευρύτερο οικοσύστημα, ισορροπία που μόλις πρόσφατα έχουμε αρχίσει να μελετούμε συστηματικά και να κατανοούμε.

Επιβεβαιώνει επίσης με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι η πολιτική υγείας βρίσκεται ενώπιον της τρίτης μεγάλης πρόκλησης του αιώνα. Στα λοιμώδη νοσήματα του παρελθόντος και στη νοσηρότητα της αφθονίας (καρδιαγγειακά, καρκίνοι, ατυχήματα) του παρόντος, έρχονται να προστεθούν οι μεγάλοι οικολογικοί κίνδυνοι του μέλλοντος.» (Γ.Κ. Τούντας, Αναπληρωτής Καθηγητής Κοινωνικής Ιατρικής Πανεπιστημίου Αθηνών, Διευθυντής Ινστιτούτου Κοινωνικής και Προληπτικής Ιατρικής.)
Παραθέτω επίσης αποσπάσματα από το «Δελτίο Οικολογικών Θεμάτων» της Γενικής Γραμματείας Επικοινωνίας και Ενημέρωσης, τεύχος της 19-4-2007.
[…Ειδικά κατά τη διάρκεια του χειμώνα,ο νότιος άνεμος - ιδίως ο νοτιοδυτικός- σε συνδυασμό με την υγρασία και τη χαμηλή νέφωση μπορεί να αυξήσει κατά 9%-10% τον κίνδυνο θνησιμότητας στην Αθήνα…]
[…Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία από το 1987 κάθε ημέρα του χειμώνα σημειώνονται στην Αθήνα περισσότεροι από 39 θάνατοι, οι οποίοι συσχετίζονται με τον καιρό και τη ρύπανση (δηλαδή δεν οφείλονται σε ατυχήματα ή χρόνιες ασθένειες).
Όπως διαπίστωσαν οι ειδικοί, τις ημέρες που η υγρασία είναι σε υψηλά επίπεδα, φυσάει νοτιοδυτικός άνεμος - ανεξάρτητα μάλιστα από την έντασή του - και σημειώνεται χαμηλή νέφωση, ο αριθμός των θανάτων μπορεί να ξεπεράσει και τους 41.]
[…Σύμφωνα με τη μελέτη, που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό «International Journal of Biometeorology», κατά τους καλοκαιρινούς μήνες - όταν η μέση θερμοκρασία στην Αθήνα δεν πέφτει κάτω από τους 26 βαθμούς Κελσίου, ενώ συχνά σημειώνονται και καύσωνες, οι οποίοι μπορεί να διαρκέσουν αρκετές ημέρες - ο κίνδυνος θνησιμότητας αυξάνεται έως και κατά 7% όταν φυσάει νοτιάς και συνδυάζεται με ζέστη και υγρασία.]
Πήρατε μια ιδέα για το τι περίπου σημαίνουν οι νοτιάδες και πως συνδέεται τελικά το κλίμα με την υγεία μας;  
Πάμε τώρα να δούμε τι γράφτηκε μερικούς αιώνες νωρίτερα.
Παραθέτω μερικά μόνο αποσπάσματα από ένα πολύ μεγάλο έργο.
[…Αν μια πόλη είναι εκτεθειμένη στους θερμούς ανέμους και οι άνεμοι αυτοί είναι συνηθισμένοι εκεί, και προφυλάσσεται από τους βόρειους ανέμους, τα νερά στην πόλη τούτη είναι άφθονα και υφάλμυρα….Τα κεφάλια των κατοίκων είναι υγρά και γεμάτα φλέγμα* και τα πεπτικά τους όργανα διαταράσσονται συχνά…. Οι περισσότεροι κάτοικοι έχουν κάποια ατονία, δεν είναι καλοί ούτε στο φαγητό ούτε στο ποτό… Οι γυναίκες είναι φιλάσθενες και παρουσιάζουν υπερβολικές ροές. Πολλές είναι στείρες εξαιτίας ασθένειας και όχι από τη φύση τους, ενώ συχνά έχουν αποβολές. Τα παιδιά προσβάλλονται από σπασμούς και δύσπνοιες, φαινόμενα που νομίζουν ότι προκαλεί η παιδική ασθένεια που θεωρείται ιερή** . Οι άντρες υποφέρουν από δυσεντερίες, διάρροιες, πυρετούς…….Παρουσιάζονται υγρές οφθαλμίες, όχι σοβαρές, που διαρκούν λίγο…..]
[…Όσες περιοχές βλέπουν προς τη δύση του ηλίου και προστατεύονται από τους ανέμους που φυσούν από την ανατολή….έχουν αναγκαστικά πολύ ανθυγιεινή θέση. Πρώτα πρώτα τα νερά δεν είναι διαυγή… Το καλοκαίρι πνέουν από τις πρωινές ώρες ψυχρές αύρες και πέφτει πάχνη. Την υπόλοιπη μέρα, ο ήλιος, καθώς προχωρεί προς τη δύση, τσουρουφλίζει τους κατοίκους, αλλοιώνει το χρώμα τους και τους κάνει ασθενικούς και ευάλωτους… Οι φωνές τους είναι δικαιολογημένα βαριές και βραχνές εξαιτίας του ατμοσφαιρικού αέρα που συνήθως εκεί είναι ακάθαρτος και ανθυγιεινός, αφού δεν καθαρίζεται από βόρειους ανέμους…]
Το κείμενο συνεχίζει με ανάλυση της ποιότητας των υδάτων και των συνεπειών στην υγεία των κατοίκων.

Τα αποσπάσματα αυτά είναι από το βιβλίο «Περί Αέρων, Υδάτων, Τόπων» του Ιπποκράτη.

Ας δούμε ακόμα ένα απόσπασμα απο το “Περί χυμών”
[…Οι νοτιάδες δημιουργούν βαρηκοϊες, καταρράκτη στα μάτια, βάρος στο κεφάλι, νωθρότητα, ατονία. Όταν επικρατούν τέτοιοι άνεμοι, ανάλογη μορφή παίρνουν και οι ασθένειες. Παρουσιάζονται μαλακά έλκη, ιδίως στο στόμα και τα γεννητικά όργανα…]
Ίσως θεωρούμε ότι είναι δύσκολο να τα διαβάσουμε. Όμως κυκλοφορούν μεταφρασμένα και εν τέλει δεν είναι καθόλου δύσκολο. Αντιθέτως καλό θα ήταν να τα διαβάσουμε όλοι, όχι γιατί περιέχουν ιατρικές πληροφορίες, αλλά γιατί μπορούμε να βρούμε πραγματικά εντυπωσιακές παρατηρήσεις για την επίδραση των φυσικών φαινομένων τόσο στην υγεία όσο και την ιδιοσυγκρασία διαφόρων λαών της Ευρώπης και της Ασίας.

Όλα τα βιβλία της Ιπποκρατικής συλλογής είναι εξαιρετικά διαφωτιστικά και επίκαιρα.

Τελειώνω με μια παράθεση από την εισαγωγή των επιμελητών του βιβλίου με την ελπίδα πως όλα τα παραπάνω δεν σας τρόμαξαν αλλά θα λειτουργήσουν ως γνώση που μπορεί να μας απαλλάξει από φόβους.



«Το έργο αυτό θεωρείται από τα σπουδαιότερα βιβλία της Ιπποκρατικής Συλλογής. Η βιοκλιματολογία και η κλιματοπαθολογία, η μετεωροβιολογία και η μετεωροπαθολογία ξεπήδησαν μέσα από τις γραμμές του συγγράμματος τούτου, που
η σύλληψή του εκείνη την εποχή αφήνει έκθαμβο τον αναγνώστη»

*Φλέγμα είναι ένας από τους 4 χυμούς του σώματος. Δηλώνει παράλληλα και την εσωτερική φλόγωση. Έχει έδρα τον εγκέφαλο και αποτελεί παθολογικό παράγοντα της καταρροής.
**Εννοεί την επιληψία. Την θεωρούσαν ιερή γιατί πίστευαν ότι προέρχεται από τον ουρανό.


Υ.Γ.   Ο τρίτος τόμος από τα 'Άπαντα” (Παθολογία - Οφθαλμολογία) περιλαμβάνει τα έργα :
- Περι αέρων, υδάτων, τόπων
- Περί χυμών
- Περι φυσών
- Περι κρισίων
- Περί κρισίμων
- Περι όψιος

Ο τόμος αυτός δε, είναι και ο πιο “φιλικός” προς τους μη ειδικούς και μπορεί να διαβαστεί πολύ εύκολα απο τον καθένα.  Αν τον βρείτε σε κάποια προθήκη, μη διστάσετε να τον αγοράσετε.


Πηγές:
1. Ιπποκράτης, Άπαντα 3, Παθολογία – Οφθαλμολογία , Εκδόσεις Κάκτος, Αθήνα 1993, ISBN 960-352-121-3.
2. Ηλεκτρονική Πύλη Ασκληπιακού Πάρκου
3. Δελτίο Οικολογικών Θεμάτων της Γενικής Γραμματείας Επικοινωνίας


Τις φωτογραφίες τις πήρα από τους παρακάτω δικτυακούς τόπους




Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2012

Ρεφλεξολογία απαλλαγμένη από προλήψεις, προκαταλήψεις, πεποιθήσεις...

Είναι αρκετά πια τα  χρόνια που ασχολούμαι με τη Ρεφλεξολογία. Όσοι ασχολούνται μαζί της μπορούν να καταλάβουν πως πρόκειται για ένα πεδίο με ανεξάντλητο υλικό για σκέψη, διευρεύνηση, προβληματισμό και αναζήτηση. Αυτή η ανάρτηση λοιπόν έχει μοναδικό σκοπό τον προβληματισμό και τη συζήτηση.  

Περιδιαβαίνοντας το διαδίκτυο, διαβάζω πολλά για τη Ρεφλεξολογία. Όλο το φάσμα των προσεγγίσεων που μπορεί να φανταστεί κανείς – και ίσως και περισσότερο απ αυτό, τουλάχιστον για όσα εγώ μπορούσα να φανταστώ οτι θα αναφέρονταν για τη Ρεφλεξολογία. 

Θα πάρω, σαν παράδειγμα και μόνο, τα όσα μπορεί να βρεί κανείς με μια απλή αναζήτηση, στο διαδίκτυο, γιατί είναι πράγματα που συναντά κανείς και στην καθημερινότητά του.
Από υπερθεματισμό μέχρι ανάθεμα. Από λατρεία μέχρι μίσος. Από ορθολογισμό μέχρι μεταφυσική. Τα δίπολα και τα αντίθετα σε όλο τους το μεγαλείο.


Και όλα αυτά, ναι, για τη Ρεφλεξολογία - για να είμαι ακριβής, υπάρχει μια παρόμοια κατάσταση για καθε τι “εναλλακτικό” - κάτι για το οποίο θα αναφερθούμε σε επόμενη ανάρτηση.

Γιατί όμως; Γιατί είναι η Ρεφλεξολογία στο στόχαστρο; Μια πρώτη απλή εξήγηση είναι το οτι είναι η πιο γνωστή μέθοδος. Είναι η πιο “οικεία” στο άκουσμα και στην καθημερινότητα. Και όσο πιο γνωστό γίνεται κάτι τόσο πιο πολλά βλέμματα έλκει. Άρα και κριτική. Είναι όμως κακή η κριτική;
Ασχέτως περιεχομένου, δηλαδή άσχετα με το αν είναι θετική η αρνητική η κριτική, είναι πάντα ευπρόσδεκτη, αρκεί να τηρεί βεβαίως τους όρους της ευπρέπειας και να έχει σαφή πρόθεση κριτικής επί της ουσίας.

Εκείνο που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε είναι πως ό,τι λέγεται και ο,τι γράφεται για τη Ρεφλεξολογία, είναι αποτέλεσμα πράξεων και παραλείψεων των ίδιων των Ρεφλεξολόγων.
Ο τρόπος που εμείς οι ίδιοι παρουσιάζουμε αυτή τη μέθοδο, ο τρόπος που την ασκούμε, είναι η πηγή που δημιουργεί την όποια αντίδραση – θετική ή αρνητική.
Δεν ξύπνησε κάποιος κάποια μέρα και είπε “ας γράψω κάτι καλό ή κάτι κακό για τη Ρεφλεξολογία”. Σαφώς θα είχε ένα ερέθισμα ή μια αφορμή.

Οι υπερβολές, νομοτελειακά, θα προκαλέσουν υπερβολές. Η δράση και η αντίδραση έχουν το ίδιο μέτρο αλλά αντίθετη φορά - σύμφωνα με τους κανόνες της Φυσικής.

Παρατηρώ στις διάφορες “ερμηνείες” και στους διάφορους “ορισμούς” της Ρεφλεξολογίας, οτι υπάρχει μια τάση να την μπερδεύουμε και να την εμπλέκουμε με τα προσωπικά μας πιστεύω και τις πεποιθήσεις μας.
Όμως, η Ρεφλεξολογία είναι μια τεχνική.
Εφαρμόζεται με συγκεκριμένους τρόπους και έχει τις δυνατότητες και τους περιορισμούς της. Απευθύνεται στον ανθρώπινο οργανισμό με έναν συγκεκριμένο τρόπο.
Δεν είναι ούτε πανάκεια ούτε απάτη. Δεν είναι θαυματουργή και δεν είναι κομπογιανιτισμός.
Αν θέλουμε – εμείς οι ρεφλεξολόγοι – να σταθούμε και να υπερασπιστούμε αυτή την αποτελεσματική τεχνική ώστε να μπορεί να ωφελήσει το κοινό και τους επαγγελματίες, τότε θα πρέπει να σταθούμε με σοβαρότητα και σεμνότητα απέναντι και στο κοινό και στη μέθοδο.
Να απαλλάξουμε τις περιγραφές μας και τον “ενθουσιασμό” μας από υπερβολές που εν τέλει θα βλάψουν τη Ρεφλεξολογία και κατ επέκταση και όσους εργάζονται μαζί της.

Η εκπαίδευση στη Ρεφλεξολογία έχει ένα βαθμό ευθύνης σ αυτό. ¨Ενα βαθμό μόνο όμως. Η εκπαίδευση γίνεται σε ενήλικα άτομα. Αυτό σημαίνει πως έχουν δυνατότητα κριτικής σκέψης.
Επίσης, μια σχολή έχει την υποχρέωση να διδάξει τη μέθοδο. Το πως θα χειριστεί κανείς τη γνώση που αποκτά καθώς και τη μετέπειτα πορεία του, αποτελεί αποκλειστικά προσωπική ευθύνη.

Αντιλαμβάνομαι πως μερικές φορές, σε μια προσπάθεια να εξηγήσουμε τι είναι η Ρεφλεξολογία και να ερμηνεύσουμε τα αποτελέσματά της, ίσως καταλήγουμε σε ενθουσιώδεις υπερβολές. Όταν όμως περνά αυτό το στάδιο, ας αναλογιστούμε και ας αναζητήσουμε τις αιτίες των αποτελεσμάτων αλλά και το γιατί σε κάθε μας κίνηση.

Σχεδόν σε κάθε βιβλίο Ρεφλεξολογίας, υπάρχουν τα “προτεινόμενα” αντανακλαστικά σημεία και σε αρκετά απ αυτά υπάρχουν μάλιστα πρωτέυονται και δευτερεύοντα. Γιατί; Γιατί προτείνουν οι συγγραφείς αυτά τα σημεία; Τι επίδραση έχει το κάθε ένα απ αυτά στις περιπτώσεις που προτείνονται;

Πως μπορεί το κάθε περιστατικό να γίνει μια μελέτη περίπτωσης που θα μας δώσει στοιχεία για το πως δουλεύουμε και για το πως λειτουργεί η Ρεφλεξολογία; Πως η παρατήρηση μπορεί να μας κάνει ακόμα καλύτερους;

Το 1938 η Eunice Ingham είχε τον ενθουσιασμό της νέας μεθόδου που παρουσίαζε και είχε την εντιμότητα να πεί πως δεν ξέρει το πως λειτουργεί η μέθοδος. Όμως τώρα βρισκόμαστε στο 2012 και έχουμε αρκετά στοιχεία για το πως και το γιατί.

Που επικεντρωνόμαστε όταν δουλεύουμε; Ποση σημασία έχουν οι προσωπικές μας πεποιθήσεις στην σοβαρή και έντιμη άσκηση της Ρεφλεξολογίας;
Ένας ορθόδοξος ρεφλεξολόγος είναι καλύτερος η χειρότερος από κάποιον μουσουλμάνο ή κάποιον καθολικό ή κάποιον άθεο ρεφλεξολόγο;
Κάποιος που έχει ανάγκη ορθολογικών απαντήσεων είναι καλύτερος ή χειρότερος από κάποιον που έχει μεταφυσικές ερμηνείες;
Πως και γιατί εμπλέκονται όλα αυτά με τη Ρεφλεξολογία;
Δεν υπάρχει και δεν πρέπει να υπάρχει απάντηση. 
Το "καλύτερος" ή το "χειρότερος" δεν πρέπει για κανένα λόγο να είναι συνάρτηση των προσωπικών πεποιθήσεων αυτού που ασκεί τη Ρεφλεξολογία. Και αυτό ειναι ευθύνη του κάθε ενός μας.

Είμαι σίγουρη πως όλοι όσοι έχουν διδαχθεί Ρεφλεξολογία σε κάποια σχολή, έχουν ακούσει πάνω από μία φορά και σε όλους τους τόνους την παρότρυνση “όταν δουλεύουμε, είμαστε απολύτως παρόντες”. Τι σημαίνει αυτό; Πως μπορούμε να είμαστε έντιμοι επαγγελματίες αν δεν είμαστε συνεπείς με αυτό;

Αυτά σαν μια – μακροσκελής, ομολογώ – εισαγωγή στο θέμα των προλήψεων και των προκαταλήψεων σχετικά με τη Ρεφλεξολογία.
Στις επόμενες αναρτήσεις θα ήθελα να αναφερθώ αναλύτικά σε κάποια πράγματα που λέγονται και γράφονται - ένθεν και ένθεν - και να δούμε κατα πόσο αυτά μπορούν να σχετίζονται πραγματικά με τη Ρεφλεξολογία. 

Όλα τα παραπάνω γράφονται με πρόθεση να ανοίξει μια συζήτηση για το τι είναι τελικά η Ρεφλεξολογία.  Για να μπορούμε να σταθούμε ευθυτενείς και με καθαρότητα - σε μια εποχή που έχει μπει σε τροχιά ξεκαθαρισμάτων σε όλους τους τομείς.  

Η εποχή που ζούμε έχει ανάγκη από μεθόδους που μπορούν να βοηθήσουν τον οργανισμό μας να αντέξει και αντεπεξέλθει στις δύσκολες συνθήκες.  Πιστεύω πως η  Ρεφλεξολογία μπορεί επάξια να είναι μια απ΄αυτές τις μεθόδους. 


Τα σκίτσα τα πήρα από τις παρακάτω διευθύνσεις