Ρεφλεξολογία απαλλαγμένη από προλήψεις, προκαταλήψεις, πεποιθήσεις...

Είναι αρκετά πια τα  χρόνια που ασχολούμαι με τη Ρεφλεξολογία. Όσοι ασχολούνται μαζί της μπορούν να καταλάβουν πως πρόκειται για ένα πεδίο με ανεξάντλητο υλικό για σκέψη, διευρεύνηση, προβληματισμό και αναζήτηση. Αυτή η ανάρτηση λοιπόν έχει μοναδικό σκοπό τον προβληματισμό και τη συζήτηση.  

Περιδιαβαίνοντας το διαδίκτυο, διαβάζω πολλά για τη Ρεφλεξολογία. Όλο το φάσμα των προσεγγίσεων που μπορεί να φανταστεί κανείς – και ίσως και περισσότερο απ αυτό, τουλάχιστον για όσα εγώ μπορούσα να φανταστώ οτι θα αναφέρονταν για τη Ρεφλεξολογία. 

Θα πάρω, σαν παράδειγμα και μόνο, τα όσα μπορεί να βρεί κανείς με μια απλή αναζήτηση, στο διαδίκτυο, γιατί είναι πράγματα που συναντά κανείς και στην καθημερινότητά του.
Από υπερθεματισμό μέχρι ανάθεμα. Από λατρεία μέχρι μίσος. Από ορθολογισμό μέχρι μεταφυσική. Τα δίπολα και τα αντίθετα σε όλο τους το μεγαλείο.

Και όλα αυτά, ναι, για τη Ρεφλεξολογία - για να είμαι ακριβής, υπάρχει μια παρόμοια κατάσταση για καθε τι “εναλλακτικό” - κάτι για το οποίο θα αναφερθούμε σε επόμενη ανάρτηση.

Γιατί όμως; Γιατί είναι η Ρεφλεξολογία στο στόχαστρο; Μια πρώτη απλή εξήγηση είναι το οτι είναι η πιο γνωστή μέθοδος. Είναι η πιο “οικεία” στο άκουσμα και στην καθημερινότητα. Και όσο πιο γνωστό γίνεται κάτι τόσο πιο πολλά βλέμματα έλκει. Άρα και κριτική. Είναι όμως κακή η κριτική;
Ασχέτως περιεχομένου, δηλαδή άσχετα με το αν είναι θετική η αρνητική η κριτική, είναι πάντα ευπρόσδεκτη, αρκεί να τηρεί βεβαίως τους όρους της ευπρέπειας και να έχει σαφή πρόθεση κριτικής επί της ουσίας.

Εκείνο που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε είναι πως ό,τι λέγεται και ο,τι γράφεται για τη Ρεφλεξολογία, είναι αποτέλεσμα πράξεων και παραλείψεων των ίδιων των Ρεφλεξολόγων.
Ο τρόπος που εμείς οι ίδιοι παρουσιάζουμε αυτή τη μέθοδο, ο τρόπος που την ασκούμε, είναι η πηγή που δημιουργεί την όποια αντίδραση – θετική ή αρνητική.
Δεν ξύπνησε κάποιος κάποια μέρα και είπε “ας γράψω κάτι καλό ή κάτι κακό για τη Ρεφλεξολογία”. Σαφώς θα είχε ένα ερέθισμα ή μια αφορμή.

Οι υπερβολές, νομοτελειακά, θα προκαλέσουν υπερβολές. Η δράση και η αντίδραση έχουν το ίδιο μέτρο αλλά αντίθετη φορά - σύμφωνα με τους κανόνες της Φυσικής.

Παρατηρώ στις διάφορες “ερμηνείες” και στους διάφορους “ορισμούς” της Ρεφλεξολογίας, οτι υπάρχει μια τάση να την μπερδεύουμε και να την εμπλέκουμε με τα προσωπικά μας πιστεύω και τις πεποιθήσεις μας.
Όμως, η Ρεφλεξολογία είναι μια τεχνική.
Εφαρμόζεται με συγκεκριμένους τρόπους και έχει τις δυνατότητες και τους περιορισμούς της. Απευθύνεται στον ανθρώπινο οργανισμό με έναν συγκεκριμένο τρόπο.
Δεν είναι ούτε πανάκεια ούτε απάτη. Δεν είναι θαυματουργή και δεν είναι κομπογιανιτισμός.
Αν θέλουμε – εμείς οι ρεφλεξολόγοι – να σταθούμε και να υπερασπιστούμε αυτή την αποτελεσματική τεχνική ώστε να μπορεί να ωφελήσει το κοινό και τους επαγγελματίες, τότε θα πρέπει να σταθούμε με σοβαρότητα και σεμνότητα απέναντι και στο κοινό και στη μέθοδο.
Να απαλλάξουμε τις περιγραφές μας και τον “ενθουσιασμό” μας από υπερβολές που εν τέλει θα βλάψουν τη Ρεφλεξολογία και κατ επέκταση και όσους εργάζονται μαζί της.

Η εκπαίδευση στη Ρεφλεξολογία έχει ένα βαθμό ευθύνης σ αυτό. ¨Ενα βαθμό μόνο όμως. Η εκπαίδευση γίνεται σε ενήλικα άτομα. Αυτό σημαίνει πως έχουν δυνατότητα κριτικής σκέψης.
Επίσης, μια σχολή έχει την υποχρέωση να διδάξει τη μέθοδο. Το πως θα χειριστεί κανείς τη γνώση που αποκτά καθώς και τη μετέπειτα πορεία του, αποτελεί αποκλειστικά προσωπική ευθύνη.

Αντιλαμβάνομαι πως μερικές φορές, σε μια προσπάθεια να εξηγήσουμε τι είναι η Ρεφλεξολογία και να ερμηνεύσουμε τα αποτελέσματά της, ίσως καταλήγουμε σε ενθουσιώδεις υπερβολές. Όταν όμως περνά αυτό το στάδιο, ας αναλογιστούμε και ας αναζητήσουμε τις αιτίες των αποτελεσμάτων αλλά και το γιατί σε κάθε μας κίνηση.

Σχεδόν σε κάθε βιβλίο Ρεφλεξολογίας, υπάρχουν τα “προτεινόμενα” αντανακλαστικά σημεία και σε αρκετά απ αυτά υπάρχουν μάλιστα πρωτέυονται και δευτερεύοντα. Γιατί; Γιατί προτείνουν οι συγγραφείς αυτά τα σημεία; Τι επίδραση έχει το κάθε ένα απ αυτά στις περιπτώσεις που προτείνονται;

Πως μπορεί το κάθε περιστατικό να γίνει μια μελέτη περίπτωσης που θα μας δώσει στοιχεία για το πως δουλεύουμε και για το πως λειτουργεί η Ρεφλεξολογία; Πως η παρατήρηση μπορεί να μας κάνει ακόμα καλύτερους;

Το 1938 η Eunice Ingham είχε τον ενθουσιασμό της νέας μεθόδου που παρουσίαζε και είχε την εντιμότητα να πεί πως δεν ξέρει το πως λειτουργεί η μέθοδος. Όμως τώρα βρισκόμαστε στο 2012 και έχουμε αρκετά στοιχεία για το πως και το γιατί.

Που επικεντρωνόμαστε όταν δουλεύουμε; Ποση σημασία έχουν οι προσωπικές μας πεποιθήσεις στην σοβαρή και έντιμη άσκηση της Ρεφλεξολογίας;
Ένας ορθόδοξος ρεφλεξολόγος είναι καλύτερος η χειρότερος από κάποιον μουσουλμάνο ή κάποιον καθολικό ή κάποιον άθεο ρεφλεξολόγο;
Κάποιος που έχει ανάγκη ορθολογικών απαντήσεων είναι καλύτερος ή χειρότερος από κάποιον που έχει μεταφυσικές ερμηνείες;
Πως και γιατί εμπλέκονται όλα αυτά με τη Ρεφλεξολογία;
Δεν υπάρχει και δεν πρέπει να υπάρχει απάντηση. 

Το "καλύτερος" ή το "χειρότερος" δεν πρέπει για κανένα λόγο να είναι συνάρτηση των προσωπικών πεποιθήσεων αυτού που ασκεί τη Ρεφλεξολογία. Και αυτό ειναι ευθύνη του κάθε ενός μας.

Είμαι σίγουρη πως όλοι όσοι έχουν διδαχθεί Ρεφλεξολογία σε κάποια σχολή, έχουν ακούσει πάνω από μία φορά και σε όλους τους τόνους την παρότρυνση “όταν δουλεύουμε, είμαστε απολύτως παρόντες”. Τι σημαίνει αυτό; Πως μπορούμε να είμαστε έντιμοι επαγγελματίες αν δεν είμαστε συνεπείς με αυτό;

Αυτά σαν μια – μακροσκελής, ομολογώ – εισαγωγή στο θέμα των προλήψεων και των προκαταλήψεων σχετικά με τη Ρεφλεξολογία.
Στις επόμενες αναρτήσεις θα ήθελα να αναφερθώ αναλύτικά σε κάποια πράγματα που λέγονται και γράφονται - ένθεν και ένθεν - και να δούμε κατα πόσο αυτά μπορούν να σχετίζονται πραγματικά με τη Ρεφλεξολογία. 

Όλα τα παραπάνω γράφονται με πρόθεση να ανοίξει μια συζήτηση για το τι είναι τελικά η Ρεφλεξολογία.  Για να μπορούμε να σταθούμε ευθυτενείς και με καθαρότητα - σε μια εποχή που έχει μπει σε τροχιά ξεκαθαρισμάτων σε όλους τους τομείς.  

Η εποχή που ζούμε έχει ανάγκη από μεθόδους που μπορούν να βοηθήσουν τον οργανισμό μας να αντέξει και αντεπεξέλθει στις δύσκολες συνθήκες.  Πιστεύω πως η  Ρεφλεξολογία μπορεί επάξια να είναι μια απ΄αυτές τις μεθόδους. 

Τα σκίτσα τα πήρα από τις παρακάτω διευθύνσεις 

http://rozsunnefo.blogspot.gr/2012_04_01_archive.html

http://natura2009.atfreeforum.com/forum-f95/topic-t186.html

Ρεφλεξολογία - Έρευνα - Πράξη

Η αναγκαιότητα της γνώσης που προσφέρει η έρευνα, στην καλύτερη επαγγελματική άσκηση της Ρεφλεξολογίας αλλά και άλλων τεχνικών φροντίδας της υγείας.

Τα τελευταία χρόνια έχει παρατηρηθεί αύξηση των κλινικών μελετών και ερευνών για την αποτελεσματικότητα της Ρεφλεξολογίας σε θέματα που αφορούν την φροντίδα της υγείας.  Σε τι μας βοηθάει η γνώση αυτών των ερευνών;
Πρόκειται μόνο για την ακαδημαϊκή μας ενημέρωση;  Πρόκειται μόνο για μια «απάντηση» σε κάποιον που θέλει πιο επιστημονικά στοιχεία για τη Ρεφλεξολογία;
Στην καθημερινή επαγγελματική μας πρακτική, που βρίσκεται το όφελος;  Αξίζει τον κόπο και το χρόνο που θα διαθέσουμε για να μάθουμε τι γίνεται σε επίπεδο ερευνών για τη δουλεία μας, πέρα από την απλή ενημέρωσή μας; Και γιατί;

Ρεφλεξολογία και Έρευνα.

Αφορμή γι αυτό το post στάθηκε μια ερώτηση που μου έγινε, σε παρουσίαση έρευνας σχετικής με τον τρόπο δράσης της Ρεφλεξολογίας, σε σπουδαστές Ρεφλεξολογίας. Ευχαριστώ την Ειρήνη για το ερώτημά της. 

Έρευνα! Μια λέξη που νομίζω ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε κάθε τομέα της ανθρώπινης δραστηριότητας.
Μια λέξη και μια διαδικασία που προκαλεί σκέψεις, δραστηριότητες, προβληματισμούς, συζητήσεις, από αρχαιοτάτων ετών.

Στο πέρασμα των αιώνων, η έρευνα, απέκτησε πολλές ετικέτες. Πέρασε από πολλά στάδια.

Από αιτία για να ρίξουν κάποιον στην πυρά και το κυνήγι των μαγισσών, ως την ακριβώς αντίθετη θέση. Να είναι η κυρίαρχη και ενίοτε η μόνη αιτία για να γίνει αποδεκτό οτιδήποτε.

Η ανάπτυξη του ορθολογισμού, έβαλε την επιστημονική έρευνα σε πρώτη θέση. Κάθε γνωστικό πεδίο που θέλει να σέβεται τον εαυτό του πρέπει να αναπτύξει και το ερευνητικό του πεδίο.

Ιστορία της Ρεφλεξολογίας ΙΙ : Τα πρώτα...βήματα.

Γραπτές αναφορές γι αυτό που αργότερα θα γίνει γνωστό ως Ρεφλεξολογία, συναντάμε για πρώτη φορά τον 14ο αιώνα.

O Harry Bond Bressler αναφέρει στο βιβλίο του “Η Θεραπεία των Ζωνών”, “...η πιεσοθεραπεία ήταν γνωστή στις κεντρικές χώρες της Ευρώπης και εφαρμόζονταν από την εργατική τάξη αυτών των χωρών ως επίσης κι από εκείνους που φρόντιζαν τις ασθένειες των βασιλέων και της ανώτερης τάξης”. (Zone Therapy by Harry Bond Bressler)

Το 1582 εκδίδεται ένα απο τα πρώτα συγγράμματα για την "Θεραπεία των ζωνών" απο δύο Ευρωπαίους γιατρούς, τους Dr. Adamus και Dr. Atatis.

Tο 1890 o Sir Henry Head διεξάγει νευρολογικές μελέτες και συσχετίζει ζώνες στο δέρμα που παρουσίαζαν υπερευαισθησία στην πίεση, με όργανα που ασθενούσαν. Μετά απο πολλά χρόνια κλινικών ερευνών εγκαθιδρύει αυτό που έγινε γνωστό ως "Οι ζώνες του Head" ή "ζώνες του υπεράλγους". Απο κει ξεκινάει επι της ουσίας η μελέτη των αντανακλαστικών.

Τι είναι Ρεφλεξολογία;

Τι είναι η Ρεφλεξολογία;

Κάθε φορά που διατυπώνω αυτό το ερώτημα ή κάθε φορά που καλούμαι να το απαντήσω, παίρνω μια βαθιά ανάσα, μέχρι να βάλω σε μια σειρά τον καταιγισμό των σκέψεων που έρχονται στο μυαλό μου.

Ξέρετε, καμιά φορά, τα πιο απλά πράγματα είναι εκείνα που πιο δύσκολα μπορούμε να εξηγήσουμε.

Ναι! Εμμέσως πλην σαφώς, λέω ότι κατ αρχήν η Ρεφλεξολογία είναι απλή. Τόσο απλή που αρκετά συχνά, υποβαθμίζεται ή άλλες φορές πάλι προσπαθούμε να την ξεγυμνώσουμε από την απλότητά της, γιατί τα πολύπλοκα μας φαίνονται πιο αξιόπιστα και ίσως πιο αποδεκτά.


Τι είναι λοιπόν η Ρεφλεξολογία;

Καλή αρχή!

Καλώς ήρθαμε και καλώς σας βρήκαμε και πάλι - αυτή τη φορά μέσα από μια καινούργια γωνιά της blogoσφαιρας!

Αυτό το ιστολόγιο δημιουργήθηκε για να καλύψει κατ αρχήν τη δική μου ανάγκη να επικοινωνήσω για πράγματα που - εκτός απο μένα - ξέρω οτι ενδιαφέρουν και αρκετούς εκεί έξω. Έτσι σκέφτηκα ότι αυτός ο χώρος μπορεί να μας δώσει τους τρόπους να ανταλλάξουμε, να μοιραστούμε σκέψεις, ιδέες και προβληματισμούς!

Περίεργος ο τίτλος και ίσως σας παραξενεύει το πώς μπορούν τα πόδια να φέρουν σκέψεις....

Η δική μου ιστορία, ήταν το εφαλτήριο για να αρχίσω να καταλαβαίνω ότι τα πόδια μας έχουν πολλά να πουν, όσο κι αν "τα πατάμε κάτω" - ίσως τελικά αυτός να είναι και ο λόγος που έχουν τόσα πολλά να πουν.
 Ίσως από κει κάτω που βρίσκονται να βλέπουν πολύ περισσότερα από τα προφανή και τα αυτονόητα, έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί στην αντίληψή μας.
Ίσως εκεί κάτω που βρίσκονται,  να μη συσκοτίζεται η οπτική τους από τη "σιγουριά του παντογνώστη" που κατοικεί στο ρετιρέ του σώματος - τον οποίο εκτιμώ ιδιαιτέρως βεβαίως, παρά την αλαζονική του συμπεριφορά σε κάποιες περιπτώσεις.