Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Τελετουργίες Ιατρικής. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Τελετουργίες Ιατρικής. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2012

τελετουργούν... τελετουργούμε;

Η σύγχρονη ιατρική έχει φορέσει την πανίσχυρη πανοπλία της τεχνολογίας. Βασίζεται σε υπερσύγχρονες απεικονιστικές μεθόδους και αναλυτές της χημείας του σώματος.
 Ο ανθρώπινος οργανισμός και οι λειτουργίες του μεταφράζονται σε απόλυτες και σχετικές τιμές και διαγράμματα.

Η σύγχρονη ιατρική έχει απαλλαγεί εδώ και χρόνια από δεισιδαιμονίες, από επικλήσεις στους θεούς και τα πνεύματα και κυρίως από τελετουργίες. Έτσι διακηρύσσει τουλάχιστον.
 Είναι έτσι όμως; Πάμε λίγο πίσω.

Οι «μάγοι» στις φυλές των ινδιάνων, οι σαμάνοι θεραπευτές, οι αρχιερείς των ναών του Ασκληπιού είχαν κάτι κοινό: Τελετουργίες! 


Ασκούσαν τη θεραπευτική τους τέχνη βασιζόμενοι στις τελετουργίες και την πίστη των ασθενών στο μεγάλο πνεύμα, στο θεό της ιατρικής, στα πνεύματα προστάτες, κ.ο.κ.
 Η εκφορά ακατάληπτων για τον ασθενή λέξεων, τόνιζε το μυστήριο της τελετουργίας και το δέος για τον θεραπευτή.
Επικουρικά, χρησιμοποιούσαν βότανα και κρυφές συνταγές, αρώματα, φωτιά, τον ήλιο ή το σκοτάδι και τη δίαιτα ή τη νηστεία κατά περίπτωση.


Tα μεγάλα μυστικά της θεραπείας όμως, τα κρατούσε επτασφράγιστα ο αρχιερέας ή ο μάγος. Κανείς άλλος δεν ήξερε και δεν έπρεπε να ξέρει. Μόνο με άλλους αρχιερείς ή μάγους μπορούσε να συνδιαλέγεται.

Ο ασθενής από τη στιγμή που θα εισέλθει σε ναό ή στη σκηνή του μάγου, παύει να έχει την ευθύνη του εαυτού του. Αφήνεται στα χέρια του αρχιερέα ή του μάγου και στις δυνάμεις των θεών ή των πνευμάτων.
Δε ρωτάει. Υπακούει.
Υπακούει μόνο στις εντολές του θεού ή του πνεύματος δια στόματος αρχιερέως ή μάγου.
Και όλη αυτή η διαδικασία, ναι, λειτουργούσε θεραπευτικά.
Το πώς και το γιατί – αν υποθέσουμε οτι μπορούν να υπάρξουν σαφείς απαντήσεις - δεν είναι του παρόντος να αναφερθώ.

Μα γιατί τα λέω όλα αυτά αφού το σήμερα δεν έχει καμιά σχέση με το τότε; ΄Η μήπως έχει;

 Από τη στιγμή της εισαγωγής σε ένα νοσοκομείο, ο πολίτης παύει να έχει οποιονδήποτε έλεγχο του εαυτού του. 

Από την περιβολή , που πρέπει να παραπέμπει σε κρεβάτι (πιζάμες), τη θέση του όταν μιλά στο γιατρό - πρέπει να είναι ξαπλωμένος, ακόμα και αν δεν συντρέχει κανένας λόγος - και όχι στο ίδιο ύψος μαζί του, τον τρόπο που τον αντιμετωπίζουν, έως και τις ώρες ύπνου και έγερσης.
Ο γιατρός στην επισκεψή του συνήθως απλώς ανακοινώνει με λίγα λόγια το τι θα κάνει και - ακόμα και γι αυτά τα λίγα λόγια που θα  πει - χρησιμοποιεί αυστηρά ιατρική ορολογία – ακατάληπτη για τον πολίτη που ήδη έχει καταγραφεί στις συμπεριφορές ως ασθενής – και που ποτέ δεν θα χρησιμοποιούσε μιλώντας σε συναδέλφους του γιατρούς.

Τα μυστικά της θεραπευτικής του τέχνης μπορεί να τα συζητάει μόνο με άλλους γιατρούς και αν ο πολίτης-ασθενής είναι παρών, συνήθως πρόκειται για ψιθύρους και ύφος που δίνουν την εντύπωση επτασφράγιστων μυστικών. 

Αν ο ίδιος ή οι συνοδοί του έχουν απορίες για την κατάσταση ή για τις επιλογές θεραπευτικής αγωγής, πολύ σπάνια τις εκφράζουν με μια ανεξήγητη αίσθηση ότι θα προσβάλλουν τον μάγο-ιερέα-θεραπευτή-γιατρό και αυτό θα προκαλέσει το θυμό του, με τον οποίο νιώθουν αδύναμοι να “συναντηθούν”. 

Το δέος του πολίτη για όσα δεν καταλαβαίνει, συμπαρασύρει και την πίστη του για τη θεραπεία. Αφήνεται ολοκληρωτικά στα χέρια των θεραπευτών και απλώς υπακούει.

Πάρα πολλές από τις διαδικασίες της σύγχρονης ιατρικής παραπέμπουν σε τελετουργίες. Από τα χρώματα (λευκό παντού, γιατί άραγε;), τις συνθήκες υγιεινής, τη γλώσσα και την ορολογία, τον τρόπο συμπεριφοράς, τις στάσεις του σώματος και πλήθος άλλων λεπτομερειών που καλύπτουν όλο το φάσμα των ιατρικών υπηρεσιών.

Το θέμα δεν είναι να μην υπάρχουν.
Στο παρελθόν όλα αυτά λειτουργούσαν. Το πιθανότερο είναι ότι λειτουργούν και σήμερα.
Η πίστη μας στην «επιστήμη» και η εμπιστοσύνη μας στον γιατρό-θεραπευτή, αυξάνει τις πιθανότητες ίασης.

Το δικό μου ζητούμενο σε όλα αυτά είναι να έχω το δικαίωμα στη γνώση και τη δυνατότητα επιλογής της θεραπευτικής αγωγής για το σώμα μου. Για να έχω αυτή τη δυνατότητα πρέπει η γνώση να είναι προσβάσιμη και κατανοητή και όχι ακατάληπτη. 
 
Η «ακατάληπτη» αυτή γλώσσα, που χρησιμοποιεί αυτός που έχει την πρόθεση να με θεραπεύσει, αφορά το σώμα μου και τις λειτουργίες του.
Το Μυστήριο της ζωής δεν είναι μυστικό. Το ζούμε όλοι με κάθε ανάσα.
Πως όμως αυτή η ανάρτηση συνδέεται με τη Ρεφλεξολογία; Σε τι σκέψεις μπορεί να οδηγήσει αυτός ο προβληματισμός για τις τελετουργίες; 

 Υ.Γ. Η καταγραφή αυτή δεν έχει σκοπό να κρίνει την ορθότητα ή όχι του τρόπου λειτουργίας των υπηρεσιών υγείας και των λειτουργών της. 
 
Το ζητούμενό μου είναι η άλλη ματιά σε όλα αυτά που - για κάποιο λόγο - μάθαμε να θεωρούμε αδιαμφισβήτητα ή μη προσβάσιμα.